Παν. Δρακόπουλος, Ο Μύθος του Μύθου και η πραγματικότητα του

Είναι χαρακτηριστικό ότι αναφέρει μέσα στις τέχνες τη γραφή, αυτήν τη μνήμην απάντων αλλ’ ούτε υπαινιγμός περί ενάρθρου λόγου. Αυτό είναι αξιοπρόσεκτο σημείο διότι στις μέρες του Αισχύλου ο φιλοσοφικός καυγάς για την καταγωγή και τη φύση της γλώσσας είχε ανάψει για τα καλά. Αν μάλιστα ο Α.Τ. Cole έχει δίκιο, ότι ο Αισχύλος υπήρξε καλός αναγνώστης του Δημοκρίτου το πράγμα γίνεται ακόμη πιο περίεργο, αφού ο Δημόκριτος έχει πάθος με τη γλωσσογονία και τη φιλοσοφία τής γλώσσας.

Ας έλθουμε τώρα σ’ ένα άλλο θέμα (όχι διότι επιλύσαμε, αλλά διότι παρακάμψαμε το προηγούμενο). Πρόκειται για το πρόβλημα της μαντικής. Εκ πρώτης όψεως, αυτό δεν συνιστά πρόβλημα. Είναι γνωστό πως και τότε (πάντως όχι ιδίως τότε) υπήρχαν μάντεις και οιωνοσκόποι. Είναι επίσης γνωστό ότι και τότε οι μάντεις δεν εθεωρούντο οπωσδήποτε απατεώνες, καίτοι οι υποψίες περί τούτου ήταν συχνές και οι καταγγελίες όχι σπάνιες. Εν τούτοις, ο Απόλλων ονομαζόταν «ιατρομάντις» χωρίς να εκνευρίζεται, κι αυτό δείχνει πάρα πολλά. Εν πάση περιπτώσει, οι μάντεις δεν φαίνεται πως γνώρισαν πραγματικά όλη αυτήν την μπραβούρα που τους απέδωσαν οι ποιητές — ούτε και τώρα, άλλωστε, είθισται να συμβαίνουν στα κορίτσια του Αιγαίου αυτά που βεβαιώνει ο Ελύτης.