Νάσος Βαγενάς
Θάνατος στα Εξάρχεια

Μου είπαν πως είχες πεθάνει και σε ξαναβρίσκω
στο καφενείο να παίζεις τάβλι με τους ζωντανούς
κερδίζεις κιόλας φοράς και γραβάτα
εσύ ποτέ δε φορούσες γραβάτα
ποτέ δεν κατέβαινες στην πλατεία
κλεινόσουν πάντα σ’ εκείνο το σπίτι
και κοίταζες αμίλητος τους γείτονες και τους περαστικούς.

Μου είπαν πως είχες πεθάνει ποιόν να πιστέψω
χάθηκες ξαφνικά χωρίς να πεις ούτε λέξη
χωρίς ν’ αφήσεις ούτε σημείωμα
τα παντζούρια σου κλειστά το κουδούνι χαλασμένο
το σκυλί πικραμένο και τα φώτα σβηστά.

Είσαι δεν είσαι ποιόν να πιστέψω
πόσο έχει αλλάξει η φωνή σου
οι άλλοι δε μιλούν σε κοιτάζουν που παίζεις
σε κοιτάζουν που ρίχνεις χαμογελώντας τα ζάρια
κι όλο κερδίζεις κι όλο κερδίζεις.
Μα εσύ ποτέ δεν κέρδιζες∙ ήσουν πάντα ο χαμένος.
(Πεδίον Άρεως)

Γιώργος Βέης
Μια ασήμαντη Κυριακή

Και πως μεταμορφώνεται ξαφνικά με ορμή
Δεν περιμένει καν ν΄ ανοίξεις το παράθυρο
Ξεχύνεται η Άρπυια από εκείνο τον πίνακα
Στο σαλόνι, τον αγαπημένο σου,
Έχει γίνει ήδη από παλιά ένα με τα χρώματα
Χαμαιλέων αρχαίας σοφίας και φρίκης
Έτσι σε βρίσκει ζυμάρι απροετοίμαστο στον ύπνο.
Στην κρεβατοκάμαρα, στην κουζίνα τώρα
Η Άρπυια πίνει μόνο αίμα
Αλλά τα θέλει όλα δικά της.
(Βλέπω)